Ο νόμος Sarbanes-Oxley σχεδιάστηκε για να βελτιώσει την ποιότητα των χρηματοοικονομικών αναφορών από δημόσιες εταιρείες. Συντάχθηκε ως απάντηση στις δόλιες αναφορές της Enron Corporation, της Worldcom και πολλών άλλων επιχειρήσεων, και ψηφίστηκε το 2002. Οι βασικές διατάξεις του νόμου είναι οι εξής:
Ο Διευθύνων Σύμβουλος και ο CFO πρέπει να πιστοποιήσουν την ακρίβεια των οικονομικών καταστάσεων (Ενότητα 302).
Είναι παράνομο να επηρεάζεται εσφαλμένα ο τρόπος διεξαγωγής ενός ελέγχου (Ενότητα 303).
Τα υλικά εκτός ισολογισμού στοιχεία πρέπει να δημοσιοποιούνται (Ενότητα 401)
Η διοίκηση πρέπει να καθιερώνει εσωτερικούς ελέγχους και να υποβάλλει έκθεση σχετικά με το εύρος και την ακρίβειά τους, ενώ οι ελεγκτές της εταιρείας πρέπει να πιστοποιούν την αξιοπιστία αυτών των ελέγχων (Ενότητα 404).
Επιβάλλονται σημαντικά πρόστιμα σε οποιονδήποτε παραποιεί, κλέβει ή καταστρέφει αρχεία (ενότητα 802).
Προβλέπει την προστασία των καταγγελτών από τα αντίποινα (Ενότητα 806).
Ορίζει ποινικές κυρώσεις όταν οι εταιρικοί αξιωματικοί δεν πιστοποιούν την ακρίβεια των οικονομικών καταστάσεων (Ενότητα 906).
Οι διατάξεις του νόμου το κατέστησαν πολύ πιο ακριβό για τις εταιρείες που κρατούνται δημόσια. Το αποτέλεσμα ήταν μια μείωση του αριθμού των δημόσιων εταιρειών, ιδίως μεταξύ των μικρότερων εταιρειών που δεν μπορούσαν πλέον να αντέξουν το ρυθμιστικό κόστος που σχετίζεται με τη δημόσια συμμετοχή. Συγκεκριμένα, οι απαιτήσεις της Ενότητας 404 θεωρήθηκαν ότι έχουν τον μεγαλύτερο αντίκτυπο στην αύξηση του κόστους.
Το επίσημο όνομα του νόμου Sarbanes-Oxley είναι ο νόμος περί εταιρικής ευθύνης του 2002.
