Η ανάγκη για έναν κοινό Paymaster
Όταν μια μητρική εταιρεία κατέχει ορισμένες θυγατρικές, η εταιρεία στο σύνολό της μπορεί να πληρώσει περισσότερους φόρους μισθοδοσίας από ό, τι είναι απολύτως απαραίτητο. Αυτή η κατάσταση προκύπτει όταν οι εργαζόμενοι μιας θυγατρικής μεταφέρουν την εργασία τους σε άλλη θυγατρική. Κάθε φορά που συμβαίνει αυτό, η επίσημη βάση μισθών για έναν υπάλληλο ξεκινά από το μηδέν στη νέα εργοδοτική οντότητα. Δεδομένου ότι υπάρχει ανώτατο όριο μισθών στον φόρο κοινωνικής ασφάλισης, αυτό σημαίνει ότι η εταιρεία στο σύνολό της ενδέχεται να αντιστοιχεί στους φόρους κοινωνικής ασφάλισης για τους μισθούς ενός εργαζομένου σε μια θυγατρική και στη συνέχεια να το πράξει ξανά σε μια άλλη θυγατρική για ένα ποσό που υπερβαίνει σωρευτικά τον μισθό καπάκι. Αυτό δεν είναι ζήτημα εάν η συνολική ετήσια αποζημίωση ενός εργαζομένου είναι μικρότερη από το ετήσιο όριο κοινωνικής ασφάλισης. Ωστόσο, εάν ένας υπάλληλος αποζημιώνεται πολύ, τότε θα καταβληθεί υπερβολικό ποσό φόρων κοινωνικής ασφάλισης.
Το ίδιο πρόβλημα προκύπτει επίσης για τους ομοσπονδιακούς φόρους ανεργίας (FUTA). Δεδομένου ότι το ανώτατο όριο των μισθών στη FUTA είναι τόσο χαμηλό, ουσιαστικά κάθε υπάλληλος που μεταφέρεται σε μια άλλη θυγατρική εταιρεία θα επιβάλει διπλό φόρο, ακόμη και αν δεν αποζημιώνονται πολύ.
Οι εργαζόμενοι μπορούν να υποβάλουν αίτηση στην κυβέρνηση για την επιστροφή των διπλών εμβασμάτων τους. Ωστόσο, αυτό δεν ισχύει για τους εργοδότες. Μόλις αποδώσουν το αντίστοιχο μερίδιό τους στους φόρους μισθοδοσίας, αυτοί οι φόροι θα χαθούν.
Ο κοινός κανόνας Paymaster
Μια λύση είναι ο κοινός κανόνας paymaster . Ο κανόνας αναφέρει ότι η μητρική οντότητα επιτρέπεται να υπολογίζει τους φόρους μισθοδοσίας για αυτούς τους περιπλανώμενους υπαλλήλους σαν να είχαν έναν μόνο εργοδότη για ολόκληρο το ημερολογιακό έτος. Για να γίνει αυτό, ο γονέας ορίζει μία από τις οντότητες που ελέγχει ως διαχειριστή πληρωμής για όλους τους υπαλλήλους. Στην καθορισμένη οντότητα ανατίθεται επίσης το καθήκον να διατηρεί όλα τα αρχεία μισθοδοσίας. Ο κανόνας επιτρέπει στην καθορισμένη οντότητα να εκδίδει είτε έναν ενιαίο ενοποιημένο μισθό σε κάθε εργαζόμενο, είτε να εκδίδει αρκετούς μισθούς, με κάθε επιταγή να πραγματοποιείται σε έναν λογαριασμό που ελέγχεται από τις θυγατρικές στις οποίες εργάζονται πραγματικά οι εργαζόμενοι. Δύο άλλα σημεία που σχετίζονται με την κοινή έννοια του paymaster είναι:
Ο καθορισμένος κοινός μισθωτής είναι υπεύθυνος για την αποστολή όλων των φόρων μισθοδοσίας.
Αυτές οι θυγατρικές που περιλαμβάνονται στον διακανονισμό παραμένουν από κοινού και εις ολόκληρον υπεύθυνες για τις αντίστοιχες μετοχές τους για τυχόν φόρους μισθοδοσίας που υποτίθεται ότι πρέπει να καταβληθούν από τον κοινό διαχειριστή πληρωμών.
Ο κοινός κανόνας paymaster εφαρμόζεται μόνο στις ακόλουθες περιπτώσεις:
Τα μέρη που καταβάλλουν φόρους πρέπει να σχετίζονται. Αυτό σημαίνει ότι είτε μία οντότητα κατέχει τουλάχιστον το ήμισυ του αποθέματος των άλλων οντοτήτων, είτε τουλάχιστον το τριάντα τοις εκατό των υπαλλήλων μιας οντότητας απασχολούνται ταυτόχρονα από την άλλη οντότητα, ή τουλάχιστον οι μισοί από τους υπαλλήλους μιας οντότητας είναι επίσης αξιωματικοί της άλλης οντότητας.
Εάν η οικονομική οντότητα δεν εκδίδει μετοχές, τότε τουλάχιστον το ήμισυ του διοικητικού συμβουλίου μιας οντότητας πρέπει να βρίσκεται στο διοικητικό συμβούλιο της άλλης οντότητας.
Οι πληρωμές που πραγματοποιούνται στους υπαλλήλους πρέπει να πραγματοποιούνται από ένα μόνο νομικό πρόσωπο. Αυτό σημαίνει ότι η συνάρτηση μισθοδοσίας πρέπει να ενοποιείται μεταξύ των συνδυασμένων οντοτήτων για σκοπούς πληρωμής.
Αυτή η ιδέα μπορεί επίσης να εφαρμοστεί στους υπαλλήλους ενός αποκτώμενου. Οι μισθοί που καταβάλλονται από την αποκτώμενη οντότητα προστίθενται στη βάση μισθών που στη συνέχεια διατηρείται από την κοινή οντότητα πληρωμών. Ωστόσο, ο κανόνας εφαρμόζεται μόνο με αυτόν τον τρόπο εάν ο αποκτών έχει αποκτήσει όλα τα περιουσιακά στοιχεία του αποκτώμενου.
