Χρηματοδότηση

Το σημείο αναφοράς της λογιστικής

Το λογιστικό σημείο αναφοράς είναι το επίπεδο πωλήσεων στο οποίο μια επιχείρηση παράγει ακριβώς μηδενικά κέρδη, δεδομένου ενός συγκεκριμένου ποσού σταθερού κόστους για το οποίο πρέπει να πληρώσει σε κάθε περίοδο. Αυτή η ιδέα χρησιμοποιείται για τη μοντελοποίηση της οικονομικής δομής μιας επιχείρησης. Ο υπολογισμός του σημείου αναφοράς είναι μια διαδικασία τριών βημάτων, η οποία είναι:

  1. Προσδιορίστε το περιθώριο συνεισφοράς που παράγεται από όλα τα προϊόντα της εταιρείας συνολικά. Πρόκειται για καθαρές πωλήσεις μείον όλα τα μεταβλητά κόστη που σχετίζονται με αυτές τις πωλήσεις (που είναι τουλάχιστον άμεσα υλικά και προμήθειες). Έτσι, εάν μια επιχείρηση έχει πωλήσεις 1.000.000 $, κόστος άμεσου υλικού 280.000 $ και προμήθειες 20.000 $, το περιθώριο συνεισφοράς της είναι 700.000 $ και το ποσοστό περιθωρίου συνεισφοράς της είναι 70%.

  2. Υπολογίστε το συνολικό ποσό των σταθερών δαπανών που επιβαρύνει την επιχείρηση σε μια λογιστική περίοδο, όπως ενοίκιο, μισθοί και έξοδα τόκων.

  3. Διαιρέστε το συνολικό σταθερό κόστος με το ποσοστό περιθωρίου συνεισφοράς για να φτάσετε στο σημείο πώλησης. Στο συνεχιζόμενο παράδειγμά μας, αυτό σημαίνει ότι η σταθερή δαπάνη των 500.000 $ οδηγεί σε επίπεδο επαναφοράς των πωλήσεων των 714.285 $ (υπολογίζεται ως 500.000 $ των σταθερών δαπανών διαιρούμενο με το περιθώριο συνεισφοράς 70%).

Αν υποθέσουμε ότι το σημείο λογιστικής «λογιστικής» αναφέρεται στη δεδουλευμένη βάση της λογιστικής, τότε το τμήμα σταθερού κόστους του υπολογισμού της αρχικής αξίας θα πρέπει να περιλαμβάνει όλα τα δεδουλευμένα έξοδα που συνήθως απαιτούνται βάσει της λογιστικής βάσης. Εναλλακτικά, θα μπορούσατε να αναπτύξετε ένα σημείο ρευστότητας "μετρητών" όπου το τμήμα σταθερού κόστους του υπολογισμού περιλαμβάνει μόνο το κόστος που καταγράφεται βάσει της λογιστικής βάσης μετρητών.

Εάν επρόκειτο να αναπτύξετε ένα ξεχωριστό σημείο λογιστικής διάκρισης και ένα σημείο αποζημίωσης μετρητών για μια επιχείρηση, πιθανότατα θα αποκάλυπταν κάπως διαφορετικούς βαθμούς διακίνησης πωλήσεων, καθώς ο χρόνος αναγνώρισης εξόδων είναι διαφορετικός σύμφωνα με τις δύο μεθόδους. Σε γενικές γραμμές, το λογιστικό σημείο διάσπασης θα είναι λιγότερο πιθανό να αλλάξει από περίοδο σε περίοδο από το σημείο ρευστοποίησης σε μετρητά, καθώς η δεδουλευμένη βάση τείνει να έχει ως συνέπεια την πιο συνεπή αναγνώριση των πωλήσεων και των εξόδων από περίοδο σε περίοδο. Μακροπρόθεσμα, θα υπήρχε μόνο μια ελάχιστη διαφορά μεταξύ των πόντων λογιστικής και διαθεσίμων μετρητών, καθώς τυχόν διαφορές τείνουν να ακυρώνονται μεταξύ τους με την πάροδο του χρόνου.

$config[zx-auto] not found$config[zx-overlay] not found