Η υπόθεση ροής κόστους αποθέματος δηλώνει ότι το κόστος ενός στοιχείου αποθέματος αλλάζει από τη στιγμή που αποκτήθηκε ή κατασκευάστηκε και όταν πωλήθηκε. Λόγω αυτής της διαφοράς κόστους, η διαχείριση χρειάζεται ένα επίσημο σύστημα για την ανάθεση του κόστους στο απόθεμα καθώς μεταβαίνουν σε εμπορεύσιμα αγαθά.
Για παράδειγμα, η ABC International αγοράζει ένα widget την 1η Ιανουαρίου με 50 $. Την 1η Ιουλίου, αγοράζει ένα πανομοιότυπο widget για 70 $ και την 1η Νοεμβρίου αγοράζει ένα άλλο ίδιο widget για $ 90. Τα προϊόντα είναι εντελώς εναλλάξιμα. Την 1η Δεκεμβρίου, η εταιρεία πωλεί ένα από τα widget. Αγόρασε τα widget σε τρεις διαφορετικές τιμές, οπότε ποιο κόστος θα έπρεπε να αναφέρει για το κόστος των πωληθέντων αγαθών; Υπάρχουν διάφοροι πιθανοί τρόποι για να ερμηνεύσετε την υπόθεση ροής κόστους. Για παράδειγμα:
Παραδοχή ροής κόστους FIFO . Σύμφωνα με τη μέθοδο πρώτης, πρώτης εξαγωγής, υποθέτετε ότι το πρώτο αντικείμενο που αγοράσατε είναι επίσης το πρώτο που πωλήθηκε. Έτσι, το κόστος των πωληθέντων αγαθών θα είναι 50 $. Δεδομένου ότι αυτό είναι το στοιχείο χαμηλότερου κόστους στο παράδειγμα, τα κέρδη θα ήταν υψηλότερα βάσει του FIFO.
Υπόθεση ροής κόστους LIFO . Σύμφωνα με τη μέθοδο της τελευταίας, πρώτης εξαγωγής, υποθέτετε ότι το τελευταίο αντικείμενο που αγοράσατε είναι επίσης το πρώτο που πωλήθηκε. Έτσι, το κόστος των πωληθέντων αγαθών θα ήταν 90 $. Δεδομένου ότι αυτό είναι το αντικείμενο με το υψηλότερο κόστος στο παράδειγμα, τα κέρδη θα ήταν χαμηλότερα βάσει του LIFO.
Ειδική μέθοδος αναγνώρισης . Κάτω από τη συγκεκριμένη μέθοδο αναγνώρισης, μπορείτε φυσικά να προσδιορίσετε ποια συγκεκριμένα είδη αγοράζονται και στη συνέχεια πωλούνται, έτσι η ροή κόστους μετακινείται με το πραγματικό αντικείμενο που πωλείται. Πρόκειται για μια σπάνια κατάσταση, δεδομένου ότι τα περισσότερα είδη δεν είναι ατομικά αναγνωρίσιμα
Υπολογισμός μέσης σταθμισμένης ροής κόστους . Σύμφωνα με τη σταθμισμένη μέση μέθοδο, το κόστος των πωληθέντων αγαθών είναι το μέσο κόστος και των τριών μονάδων ή 70 $. Αυτή η υπόθεση ροής κόστους τείνει να αποφέρει κόστος μεσαίου εύρους και επομένως επίσης κέρδος μεσαίου εύρους.
Η υπόθεση ροής κόστους δεν ταιριάζει απαραιτήτως με την πραγματική ροή αγαθών (εάν συνέβαινε αυτό, οι περισσότερες εταιρείες θα χρησιμοποιούν τη μέθοδο FIFO). Αντ 'αυτού, επιτρέπεται η χρήση παραδοχής ροής κόστους που διαφέρει από την πραγματική χρήση. Για το λόγο αυτό, οι εταιρείες τείνουν να επιλέγουν μια υπόθεση ροής κόστους που είτε ελαχιστοποιεί τα κέρδη (προκειμένου να ελαχιστοποιήσουν τους φόρους εισοδήματος) είτε μεγιστοποιεί τα κέρδη (προκειμένου να αυξήσει την αξία της μετοχής).
Σε περιόδους αύξησης των τιμών των υλικών, η μέθοδος LIFO έχει ως αποτέλεσμα υψηλότερο κόστος πωληθέντων αγαθών, χαμηλότερα κέρδη και συνεπώς χαμηλότερο φόρο εισοδήματος. Σε περιόδους μείωσης των τιμών των υλικών, η μέθοδος FIFO αποδίδει τα ίδια αποτελέσματα.
Η υπόθεση ροής κόστους είναι ένα μικρό στοιχείο όταν το κόστος αποθέματος είναι σχετικά σταθερό μακροπρόθεσμα, καθώς δεν θα υπάρξει ιδιαίτερη διαφορά στο κόστος των πωληθέντων αγαθών, ανεξάρτητα από το ποια υπόθεση ροής κόστους χρησιμοποιείται. Αντίθετα, οι δραματικές αλλαγές στο κόστος αποθέματος με την πάροδο του χρόνου θα αποφέρουν σημαντική διαφορά στα αναφερόμενα επίπεδα κέρδους, ανάλογα με την υπόθεση ροής κόστους που χρησιμοποιείται. Έτσι, ο λογιστής θα πρέπει να γνωρίζει ιδιαίτερα τις οικονομικές επιπτώσεις της παραδοχής του κόστους αποθέματος σε περιόδους κυμαινόμενου κόστους.
Όλα τα προηγούμενα ζητήματα είναι λιγότερο σημαντικά εάν χρησιμοποιείται η σταθμισμένη μέση μέθοδος. Αυτή η προσέγγιση τείνει να αποδίδει τα μέσα επίπεδα κέρδους και τα μέσα επίπεδα του φορολογητέου εισοδήματος με την πάροδο του χρόνου.
Σημειώστε ότι η μέθοδος LIFO δεν επιτρέπεται βάσει των ΔΠΧΑ. Εάν αυτή η στάση υιοθετηθεί από άλλα λογιστικά πλαίσια στο μέλλον, είναι πιθανό η μέθοδος LIFO να μην είναι διαθέσιμη ως υπόθεση ροής κόστους.
